Blogs

Een collega vroeg me of ik even met Bas de stad in wilde. Bas -niet zijn echte naam-, ongeveer 30 jaar oud met de diagnose schizofrenie was een charmante jongen met een slordig uiterlijk.

Ongeveer 25 minuten hadden we in spanning gezeten. Maar dank wie dies zijt verscheen uit de immense drukte ineens een heel handig mannetje

Wat een prachtige jongen heb je!' Het bezoek noemde hem een scheetje. 'Wat een kleintje he?' Ik ben vader geworden. Deze nieuwe rol was een dagtaak voor me. Of beter: een dag- en nachttaak.

Langdurige Intensieve Zorg, was de naam van de psychiatrische afdeling waar ik een zaterdag in de zomer werkte. In de middag werd mij gevraagd of ik met Ruben boodschappen wilde halen.

Na een weekje stukjesschrijversrust begon het weer te borrelen in mijn inspiratiefluitketel, dus ik even mijn spullen pakken en naar m’n vrienden van Astare lopen om dit stukje te typen.

Na een aantal sessies meegemaakt te hebben is het voor mij inmiddels wel duidelijk: Openheid over eigen ervaringen, het werkt gewoon!