Blogs

Het was een lange dag in de Taams Kliniek. Samen met mijn vader verplaatste ik me van de ene naar de andere wachtruimte, terwijl achter de schermen dokters de puzzelstukjes van de verschillende aanvullende onderzoeken in elkaar legden

De videotheek, mijn lievelingsplek van heel Curaçao. Ongemoeid gelaten zou ik er een halve dag kunnen wegdromen voor de rekken, me vergapend aan de schijnbaar eindeloze mogelijkheden. Dat weet mijn vader, en dus laat hij me niet ongemoeid

Na de yoga van woensdagavond bevond ik me nog geen 24 uur later andermaal op de stoep in de Lange Nieuwstraat. Trappelend welteverstaan, want in de winkel van Astare stond afgelopen donderdag eindelijk de lang gewenste lezing van Andries Baart op het programma.

Opgejaagd door vreugde rende ik met een roekeloze vaart langs het zwembad naar de tribune waar mijn moeder zat. Bij haar aangekomen gleed ik bijna uit, wat me op een uitbrander kwam te staan. Of ik wilde proberen vandaag niet mijn nek te breken.

Mijn broers ogen schoten vuur toen hij me vanaf de bestuurdersstoel strak aankeek. Hij was de weg afgereden en had de auto tot stilstand gebracht. Hij wilde zich niet laten afleiden door het verkeer en zich volledig richten op onze ruzie.

Humaniteit kent vele varianten waarbij ik vannacht door heb dat stilte in het diepst kan raken. Elza ligt gelukkig te slapen als ik naast de ingang van haar kamer plaatsneem.

Ondanks dat ik aanwezig ben bij een lezing verschieten mijn gedachten richting september 2016. Ik denk aan een jonge vrouw die druk in de weer is

Een collega vroeg me of ik even met Bas de stad in wilde. Bas -niet zijn echte naam-, ongeveer 30 jaar oud met de diagnose schizofrenie was een charmante jongen met een slordig uiterlijk.

Ongeveer 25 minuten hadden we in spanning gezeten. Maar dank wie dies zijt verscheen uit de immense drukte ineens een heel handig mannetje

Wat een prachtige jongen heb je!' Het bezoek noemde hem een scheetje. 'Wat een kleintje he?' Ik ben vader geworden. Deze nieuwe rol was een dagtaak voor me. Of beter: een dag- en nachttaak.

Langdurige Intensieve Zorg, was de naam van de psychiatrische afdeling waar ik een zaterdag in de zomer werkte. In de middag werd mij gevraagd of ik met Ruben boodschappen wilde halen.

Na een weekje stukjesschrijversrust begon het weer te borrelen in mijn inspiratiefluitketel, dus ik even mijn spullen pakken en naar m’n vrienden van Astare lopen om dit stukje te typen.